Het bos van Colfontaine

Een bos of een woud?

Wij zijn in 1842, na 3 opeenvolgende aankopen reconstrueert Henri Degorge, de ontwerper van het industriële mijncomplex van de Grand Hornu, een bosgebied van 545 ha. Met de hulp van de Parijse architect Sequenard (ontwerper van de Jardin des Tuileries in Parijs), begint hij met de aanleg van afvoerwegen om de ontginning te vergemakkelijken. Het is deze eerste impuls die het mogelijk maakte dit massief samen te stellen en het oppervlak en de eerste grenzen ervan te definiëren. In 1907 is het woud met vernietiging bedreigd door de mijnbouw. Een grote volksbetoging maakt het mogelijk het domein te redden, dat uit vier bosmassieven bestaat: het bos van Saint-Ghislain, het bos van Colfontaine, het bos van Montroeul en het bos van Blaugies. Op 20 oktober 1907 wordt het opgekocht door de Belgische Staat en wordt het staatsbos definitief gecreëerd. Het wordt het bos van Colfontaine genoemd vanaf 1977.
 

Diverse wandelingen

Het bos van Colfontaine is niet alleen een belangrijk vogelreservaat maar is ook van uitzonderlijk botanisch belang. Tijdens uw wandelingen zult u er hazelaars, haagbeuken, essenbomen en esdoorns ontdekken. Grote bomen zijn ook aanwezig: de eik, de iep, de populier, de beuk, de esdoorn, de wilde kersenboom, de kastanje en op sommige plaatsen zelfs coniferen. Om het bos te ontdekken, zijn er drie bewegwijzerde routes die samen meer dan 30 km lang zijn. Deze circuits van 10 tot 13 km onthullen vele facetten van het bos: fauna, flora, terrils, stromen en talloze bronnen... Voor de jongsten biedt de "Rando des Leus” met gele pijltjes een circuit van 5 km om de rode eekhoorn of een hert te ontdekken. Dit laatste circuit werd gecreëerd op initiatief van de Kindergemeenteraad van Colfontaine.

De sporen van de lokale geschiedenis

Er zijn nog andere schatten zijn te ontdekken, de sporen van de lokale geschiedenis en met name de steenkoolwinning zijn nog sterk aanwezig. De betonnen schachttoren van de kolenmijn van Sauwartan zal u verrassen tijdens uw wandeling. Achter de schattoren biedt de top van de terril een prachtig uitzicht op het groene woud. De poelen rond de terril zijn eigenlijk de overblijfselen van granaattrechters achtergebleven door de bombardementen van de geallieerden in 1944. Zij zijn in de zomer een toevluchtsoord voor veel libellen. “La Tour du Lait Buré” gelegen aan de rand van het bos van Colfontaine, werd gebouwd in het begin van de 20e eeuw. Ze was afwisselend dansgelegenheid en cabaret. De mijnwerkers kwamen er om te ontspannen en (onder meer) een kom geklopte melk te drinken na hun dagtaak. Het etablissement is nog steeds open, de ideale plek voor een drankje op het terras na uw wandelingen.