Naar de top van de terril ‘Héribus’

Het vlakke land ... De alom geliefde Jacques is waarschijnlijk nooit in de Borinage geweest. En ik kan het weten ... Gisteren ben ik tot aan de top van de terril Héribus geklommen te Cuesmes en mijn kuiten voelen het nog altijd! Telkens ik naar Mons ga, sta ik verbaasd over de tientallen terrils die her en der verspreid liggen in de streek. Gisteren heb ik dus mijn sportschoenen aangetrokken om een terril van dichterbij te bekijken.


 

Een kleine praktische tip voor wie met de auto komt: je kan parkeren op de parking vlak bij de terril in de rue Hector Delannois te Cuesmes. Van daaruit kan je een verharde weg volgen langs de terril, waar de natuur weer vrij spel heeft. Rechts zie je een spoorweg die ongetwijfeld dienst gedaan heeft toen de mijnen nog actief waren. In de 19de eeuw werd er druk handel gevoerd tussen de steenkoolbekkens van Henegouwen en Franse bedrijven.
Gisteren wilde ik me echter in de eerste plaats concentreren op de terril zelf, niet zozeer op geschiedenis.

 

In de weide aan de voet van de terril zijn Maxime en Jordan graffiti aan het maken op de muren van een oude en in onbruik geraakte voetbalvestiaire. Ze kennen elke vierkante centimeter van deze site en worden geïnspireerd door deze ruwe, wilde natuur. Ze wijzen me de weg. Aan het einde moet ik naar links. Via een pad en een trap raak ik op de top. Ze geven nog mee dat ik een geweldig zicht op Mons zal hebben daarboven.
 

Ik versnel mijn tempo en begin het traject doorheen een stuk vol berkenstruiken. In het begin is het terrein redelijk vlak. Daarna zie ik de kleur van de grond geleidelijk veranderen, van rood naar zwart en omgekeerd. Het is een rustige plek en het ziet ernaar uit dat ik alleen ben. Helemaal alleen met deze berg die volledig door de mens tot stand kwam. De schist is nog zichtbaar, maar er is geen geluid. Er zijn al jarenlang geen mijnwerkers meer. De vogels hebben het terrein ingepikt. Ik hoor bladeren ritselen op de grond, waarschijnlijk voelt ook klein wild zich hier thuis.
 
Daar is de trap, de helling wordt plots een stuk steiler. Ik haal diep adem en begin de beklimming vol goede moed aan mijn overwinning van de terril! Een, twee, drie, vier en vijf ... De trappen leiden naar de top. De natuur wint snel terrein en soms moet ik doornstruiken ontwijken. Het is echter heerlijk om deze wilde natuur om me heen te zien.
 

Ik verwachtte eerlijk gezegd niet om een dergelijk panorama te zien boven. Je hebt geen open zicht, maar je kan wel meteen het belfort en de stiftskerk van Mons zien in het noorden. In het westen ligt er een hele reeks terrils die ik me voorneem om ook te verkennen, zoals de Crachet van Frameries of de terril du Levant. In het oosten is er mont Panisel, een plek voor erediensten van druïden naar het schijnt! Ik sta versteld. Het is echt geweldig dat een dergelijke locatie bewaard bleef en toegankelijk is voor het publiek. Bestaat er een mooiere manier om de streek rond Mons te verkennen? Aan de top is er een wagon die getuigt van de geschiedenis van de Borinage. Hier werd de grond eeuwenlang ontgonnen. Vandaag zijn al deze activiteiten opgedoekt, maar er zijn heel wat stille getuigen achtergebleven. Je moet gewoon maar rondkijken, alles ligt binnen handbereik.