Verlaine, Cellule 252

Verlaine, cel nummer 252 poëtische turbulentie

De tentoonstelling dompelt u onder in de geschiedenis van Verlaine en België. Zijn tijd in België was namelijk erg bepalend voor de auteur van Romances sans paroles. Brussel was eerst een toevluchtsoord op zijn wonderlijke “reis met Rimbe” en vormde uiteindelijk het hoogtepunt van hun onweerstaanbare maar onmogelijke relatie. In de gevangenis van Mons volgen dan eenzaamheid, onzekerheid en melancholie.

Verlaine doet echt alles verkeerd. Hij is een grijze ziel die zich uit lafheid in de duisternis stort, een verachtelijke echtgenoot die zijn vrouw slaat, een notoire alcoholist en een vaste bordeelbezoeker. Bovenal wordt hij gekenmerkt door een schuldige naïviteit. Zijn werk wordt weliswaar niet meer stiekem gelezen, maar ondanks de honderden pagina’s die La Pléiade aan hem wijdde, is hij bijna in de vergeethoek van de literaire critici geraakt. Erger nog: er worden hem maar enkele dichtstukken van kwaliteit toegekend: Fêtes galantes, Romances sans paroles en Poèmes saturniens. De rest wordt afgedaan als femelarij uit de biechtstoel en banaliteiten van een ongeïnspireerde oude schrijver. Een “grote zedenbederver” zei Edmond de Goncourt over hem. Een “verslagene” onder de verlichte dichters, dachten anderen. Het boek en de tentoonstelling trachten het imago van Verlaine te herstellen en hem zijn verdiende plaats in de literatuur terug te geven. Als een echte epische roman voert de tentoonstelling u mee “op stap met Verlaine” om de man en zijn teksten te ontdekken aan de hand van talrijke originele en bijzondere documenten. Op de achtergrond spelen daarbij ook andere figuren een rol: zijn echtgenote Mathilde Mauté, rechter Théodore ‘t Serstevens, zijn maîtresses Eugénie en Philomène, belezen Belgen die getuige waren van dit tijdperk zoals Emile Verhaeren en Maeterlinck, maar ook Stéphane Mallarmé, Oscar Wilde en Victor Hugo… En natuurlijk, als een schaduwbeeld, Rimbaud, de mooie, adolescente Satan.

Laat minder zien